මෙම සිදුවීමෙන් පසු දිනක් ඉක්ම ගියේය. කාලයා බොහෝ ඉක්මනින් ගතවේ. අක්කාත් මමත් නැවත උත්පලා බලන්නට ගිය මොහොතෙහි ඇගේ මව සුබ ආරංචියක් අපට ලබා දුන්නාය.
"ඔන්න අද මෙයාට ගෙදර යන්න පුලුවනි කිව්වෙ"
"එහෙමද නැන්දෙ?"
"ඔව් දුවේ, දැන් ඉතින් නිවන් ගියා වගේ"
ඇගේ අම්මා සතුටු වූවාය. ඇත්තය, ඇගේ මව බොහෝ සෙයින් වෙහෙස වූවාය. ඒ නිසා ඒ ගැන අප්‍රසාදයක් මවෙතින් මතු නොවිණි. අක්කාත් ඇගේ අම්මාත් කතාබහ කරන අතරේ මම උත්පලාට කිට්ටු වීමි.
"දැන් සතුටුද?"
ඈ බොහෝ විට කියන්නාක් මෙන් ඇසක් වසා කීවාය.
"නැතුව ඉතින්"
"ඔයානෙ කිව්වෙ ඉක්මන්ට සනීප වෙන්න කියල, ඔන්න මං සනීප උනා"
"කමක් නෑ ඉතින් කොහොම හරි ඔයා ගොඅ නෙ දැන්"
"හ්ම්ම් ඔව් දසිත්, තෑන්ක්ස් මේ දව්ස් වල මට කරපු හැම උදව්වටම"
"ඒව මොනාද! මටත් වඩා මහන්සි උනේ අක්කා"
"හ්ම්ම්"
ඈ නිවසට ඇරලවීමටද අපි ගියෙමු. පසුව අප නැවතත් අප නිවස බලා එන අතරතුරදී මෙම කතාබහ ඇති විය.
"මොකෝ අක්කෙ ඩොකාල කිව්වෙ?"
"අපෝ මොනාද මන්ද ලිස්ට් එකක්ම කිව්වෙ තිබ්බ ලෙඩ ගැන"
"හෑ?"
"ඔව් බං ඒකි ලෙඩෙක් නෙවී තනිකරම හොස්පිටල් එකක්"
"අනෙ මගෙ කට"
"හා උඹ හිතන්නෙ බොරු කියලද? නෑ නෑ ඇත්තමයි"
"ඉතින්???"
"ඒකිගෙ අම්මට හෙන ඇඩ්වයිස් ටිකක් දුන්නෙ, ගොඩක් පරිස්සම් කරගන්න කිව්වලු"
"අම්මප???"
"ඔව් ඔව්"
මම දුක් වීමි, ඉස්සර උන් දගකාරිය නැවත දකින්නට නොලැබෙනු ඇත.
උත්පලා සුවවී නැවත නිවසට පැමිණි දිනයට පසු දින මම අපගේ අම්මාගේ මහගෙදර ගියෙමි. විභාග කටයුතු නිසා වසරක් පුරා නොපැමිණීමේ වාඩුව ගන්නට මෙන් එක් දිනකට සීමා වූ එම ගමන අවසානයේ කෙලවර වූයේ සතියක දැවැන්ත නවත්වගැනීමකිනි. මට කම්මැලිකමින් උවත් නැවතීමට සිදු විය,
විටින් විට හුරු පුරුදු මුහුණක් මගේ ඇස් අග ඇදෙමින් මැකී යයි. කව්ද ඒ?
අන් කිසිවකු නොව ඒ ඇ වූවාය. මට ඇය මේ තරම් සිහි වන්නේ කුමක් නිසාද? නොදනිමි මම නම්.
********************
"හ්ම්ම් කෝමද නගා"
"කෝ මේ......"
"මල්ලිව නවත්තගත්ත"
"කව්ද?"
"වෙන කව්ද ඉතින්, ආච්චි අම්ම මිසක්"
උත්පලාගේ මුහුණ අදුරු විය.
"අයියෝ"
"මොකෝ අප්සෙට් එකෙන් වගේ"
"නෑ නෑ මොකුත් නෑ අක්කෙ, එන්නකො ඇතුලට"
ඈ දොර සම්පූර්ණයෙන්ම විවාර කලාය.
"කෝ අම්ම?"
"වැඩට ගියා අක්කෙ, මන් කීව යන්නය කියල"
"තව ටික දවසක් අම්ම ඉදියනම් තමයි හොද"
"නෑ අව්ලක් නෑ මට දැන්"
"හ්ම්ම් ම්හ්ම්"
"දසිත් කවද්ද එන්නෙ?"
"ඌ එන දවසක එන්නෙ නැතෑ"
"කියන්නකො ඉතින්"
අක්කාගේ මුහුණට නැගුනේ සිනහවක්ද? ම්ම්ම්ම් ඔව්නෙ! අර අමුතු ජාතියෙ හිනාව!!!!!
"ඒ මොකටද?"
"හා හා ඕන නෑ"
උත්පලා තරහ මුහුණක් මවා ගත්තාය.
"සතියක් දෙකක්වත් ඉදීවි"
තරහ මුහුණ ක්ශනයකින් අදුරු වනු දුටු අක්කාගෙන් යලිත් අර කියූ ජාතියේ සිනහවක් මතු විය.
"අනේ ඇයි නංගී හදිස්සියක්ද?"
අක්කා ඇසුවේ ඔච්චමටය.
"ඔය ඉතිං!! මන් නිකමට ඇහුවෙ, අක්ක මොකෝ මේ පැත්තෙ?"
"මමද?"
අක්කා මදක් කල්පනා කලාය. ඉදපන්කො! දෙන්නම් වැඩක් උඹල දෙන්නට!!!!!!
"මල්ලි උදේ කතා කරල කිව්වනෙ මට ඔයාව බලන්න කියල"
උත්පලාගේ දෑස් ටිකෙන් ටික ලොකු වනු දුටු අක්කාට බිම පෙරළෙමින් සිනාසීමට සිත් වුවත් අපහසුවෙන් එය නවත්වා ගත්තාය.
"හෑ!!! ඇත්තටම එහෙම කිව්වද?"
"ඔව්ව්ව්ව්ව් නැතුවාආ"
අක්කාට නොපෙන්වා උත්පලා තමන් වෙතම සතුට පෙන්වා ගත්තාය.
"නංගි මේ, මන් දැන් යනව..... අද හවස ක්ලාස් යන්නත් තියෙයිනෙ"
"ආවට තෑන්ක්ස්!"
"ඕක මොකක්ද ඉතින්"
"දසිත්ට කියන්න මතක් කලයි කියල"
"හ්ම්ම්ම් ඌට නං කියන්න දෙයක් නෑ මයෙ හිතේ"
"හෑ?????"
"මන් යනෝ නංගී"
අක්කා විදුලි සැරක වේගයෙන් නොපෙනී ගියාය.
"හ්ම්ම්ම් ඌට නං කියන්න දෙයක් නෑ මයෙ හිතේ"
අක්කා කුමක් අදහස් කලේද?
එයාට මන් හිතන දේවල් තේරෙනවද?
පරචිත්ත විජානනේ තියේද?
නැත්නම්.................
---------------------------------------------------------------------------------
ඉතිරිය පසුවට..........................
---------------------------------------------------------------------------------
මම -
---------------------------------------------------------------------------------
අනෙ අක්කෙ ලබන ආත්මෙ උබ මගෙ අක්ක වෙයන් කියල හිතුන
ReplyDeleteලෙසටම පට්ටය එලය මරු ය
ReplyDeleteWow! Today episode is somewhat long :) I like the way you write.
ReplyDeleteGod bless you bro, and keep on writing.
Yeah, it the same Ano who come here every day:). Sorry too lazy to type in Sinhala today