අලුත් අවුරුද්ද උදා වන්නට සූදානම්ය. මා මේ පවසන්නේ සිංහල අවුරුද්ද නොවේ. තා ඒ සදහා මාස ගනනක් ඇත. පසුගිය වසරින් මේ වසරට යෑම පුංචියට සමරන්නට අපගේ දෙමාපියන්ගේ යහලුවන්ට උවමනා විය.
"පුංචි පාටියක් හොදේ. 31 රෑ. ඔන්න එන්නම ඕන"
අම්මා සිය රාජකාරි මට්ටමේ යහලුවන්ට පණිවුඩ යැව්වාය. කාන්තාවන් ඔය පුංචි යැයි කියාගන්නා හැමදේම මහා විසාල වන බව මම දනිමි. එහෙත් කුමක් කරන්නද ලෝකය කැරකේ.
"ඕන් මල්ලියේ වැඩ ගොඩක් ඉවරයි."
අක්කා කීවේ අම්මාට උදව් වී මහන්සියෙනි.
"අපෝ අම්ම කීවෙ පොඩි පාටියක් කියලනෙ. ඔච්චර මහන්සි වෙන්නෙ ඇයි ඉතින්"
"මොන පොඩි ද බන්. තිහ හතලිහක් ඉදීවි, මේ යන විදියට"
"ඒ තරම්???"
"නැතුව, අම්ම පහලොවකට කතා කලැයි කියමුකො. එතකොට ඒ පහලොවේ පවුල් පිටින් නෙ එන්නෙ"
"අම්මපා තමා"
"හ්ම්ම් හ්ම්ම් වැඩක් නැත්නම් උදව්වක් කරනවා"
"මොකක්ද?"
"කඩේට ගිහින් මට කාඩ් එකක් ගේනව"
"මේ මං අහන්නමඉ ඉඩියෙ, මොකෝ දැන් කාඩ් ගන්නව වැඩි?"
"මං?? නෑ"
"නැත්තෙ මොකෝ මන් මේ සතියට සීයෙ කාඩ් අටක් ගෙනාව"
අක්කා සිනහ වූවාය. සුපුරුදු සිනහව නම් නොවේ.. මොකෝ මේ???
"හරි හරි ඉතින් හොද මල්ලියනෙ, ගේන්නකො"
"හා හා ගේන්නම් ඔච්චර බටර් ගාන්න දෙයක් නෑ"
මම සල්ලිත් රැගෙන නිවසින් පිටවීමි. අක්කාගේ කාඩ් එකට අමතරව අම්මා විසින් නම් කරන ලද පාන් පිටි කීලෝ දෙකකකුත් ගේන්නට පැවරී තිබුණි.
මම ආච්චිලාගේ නිවසෙහි සතියක් නොසිටියෙමි. හදිස්සි වැඩක් ඇති බව පවසා දින දෙකකින් පැමිණියෙමි. වචනයෙන් නොකීවත් අම්මාද එයින් සතුටු වූවාය. අක්කා උත්පලාට කිවූ දේවල් සහ ඇගෙන් ඒවාට ලැබුණු ප්‍රතිචාර මට කියමින් වරුවක්ම සිනා වූවාය. පව්! කියා සිතුනත් අක්කාගේ සිනහව අතරේ මටද සිනා නොවී සිටිය නොහැක.
"දසිත්.... හෝව් හෝව්"
කව්ද ඒ??? මම පිටුපස බැලීමි. වෙන කව්ද ඉතිං.......
"උත්පලා....."
"මොකෝ කට ඇරන්"
ඈ සිනහ වෙමින් කීවාය. මම කට ඇරන් සිටියේද?
කෙල්ල දම් පැහැ ගවුමකින් සැරසී සිටියාය. මොකක්දෝ අමුතු ලස්සනකි.
"නෑ නෑ නිකම්... කොහෙද යන්නෙ?"
"කඩේ..."
ඈ දිග ලැයිස්තුවක් පෙන්වා කීවාය. ඇත්තය ඇයට තනියෙන් කඩේ යන්නට අවුලක් නැත. ඇගේ නිවස කඩය පේන මානයෙන් පිහිටා ඇත.
"ඉතින් දසිත් අක්ක කිව්වෙ නම් ඔයා ගොඩක් කල් එන එකන්ක් නෑ කියල"
"ඔව්! ඒත් ඉන්න කම්මැලි හිතුන ඉතින් ආව"
"කම්මැලි හන්දමද ආවෙ?"
ඈ ඇස් ලිකු කරගෙන විමසුවාය. මම සිනහ වීමි. අක්කාගේ විකාර නිසා මේ කෙල්ලට මොනව හරි වෙලාද?
"මල කෙලියයි"
මට කියවිනි.
"අපොඉ! කඩේ වහල නේද"
උත්පලාද කීවාය.
"දැන් ඉතින් එහා කඩේට වත් යන්ඩ ඕන. අම්මගෙ කේක් හැදිල්ල නැත්තම් කරන්න බැරි වෙනව."
මම කීවෙමි.
"ඉතින් යමු"
"ඔයා එනවද?"
මම පුදුමයෙන් ඇසීමි. තනියම?
"නැතුව!"
"මේ ලමයෝ ඔයා එන්න එපා. තනියම ඒ තරම් දුර යන එක හොද නෑ නෙ"
"තනියමයැ යන්නෙ... ඔයත් ඉන්නෙ"
"තනියම කිව්වෙ...... මේ....... මා එක්ක තනියම...... එහෙම ... හොද .......... නෑ......නේද.."
"හ්ම්ම්ම්ම් ඔව් ඔයා කියන එකත් මට තේරෙනව"
උත්පලා බිම බලා ගත්තාය.
"කමක් නෑ යමු! "
ඈ පුදුමයෙන් මෙන් මා දෙස බැලුවාය. පුංචි සිනහවක් දෙතොලගින් මතු විය.
"යමු!"
"හ්ම්ම් අවුල් ගන්න එපා මන් එන්න එපා කිව්වෙ... දන්නෙ නැද්ද මේ හරියෙ මිනිස්සු ශුවර් නෑ නේ"
"ඔයාව ශුවර් කරන්න පුලුවන්ද මට?"
එකවිටම උත්පලා ඇසුවාය.
මම ගොලු වීමි.
"මන් හිතන්නෙ ඔව්. ඔයාට පුලුවන්"
ඈ සිනහ වූවාය. ගොම්මන් අදුරද ළං වේ.
"ඉක්මනට යමු..... හවස් වෙන්නත් ළගයිනේ"
"හ්ම්ම් හ්ම්ම් ශුවර් ශුවර්"
උත්පලා මිමිණුවාය. මම සිනහ වීමි. කෙසේ වුවද අක්කාට කාඩ් රැගෙන එන විට කලුවර වැටෙමින් තිබුනි.
අහස පැහැදිලිය....... වළාකුලකුදු නොමැත...... එහෙත් හෙට දින එළිය වන තුරු එය අදුරුය!!!!!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------
ඉතිරිය පසුවට >>>>
---------------------------------------------------------------------------------
ඔයාලගෙ අදහස් දක්වන්න. ඒක මගෙ ඉදිරි ගමනට ලොකු ශක්තියක්
ලියන මම >
---------------------------------------------------------------------------------
ela ela!
ReplyDeleteබ්ලොග් වැඩ ගැන ලිපියක් ලියන්නේ නැද්ද?
ReplyDeletesupiri
ReplyDelete