"ඔයා කැමති එහෙමනම්, ම්ම්ම්ම්ම්ම් ඔව්! එහෙම වේවි!" :: උත්පලා :: ඈ ආදරයේ දෙවගන වූවාය [9 කොටස]

එදිනටත් පසු දිනක් ගතවී ගොසිනි පසුගිය තුන් වේලටම මම අක්කාත් සමග උත්පලා බැලීමට ගියෙමි. එහෙත් ඈ ඉක්මනින් සුව වන තත්වයක් නොපෙන්වූවාය. මා යන හැම විටම කුමක්දෝ හේතුවක් නිසා දීප්තියෙන් බබලන දෑස් මගේ විගමනයත් සමග පෙරටත් වඩා දුර්වල තත්වයකට ඇද වැටුණි. මන්දැයි නොදනිතත් දිනෙන් දින දුර්වලව යන මේ කෙල්ල පිළිබදව මම දුක් වීමි. මේ සවස් කාලයයි.

"මල්ලී...."

"ඕ..."

"අද යනවද උත්පලා බලන්න?"

"යමු"

"අද මට එන්න වෙන් නෑ"

"ඒ මොකෝ?" 

මම ඇසුවේ අන්තිම නරක කටහඩෙනි. අක්කා නොපැමිණියොත් මටද යාමට නොහැක.

"මට හෙට ටෙස්ට් එකක්. පාඩම් කරන්න තියෙයි බං"

අක්කා පැවසුවේ ඇත්තෙන්ම මහා අවුලකට පත්ව ඇත්හ්ටාක් මෙනි.

"එහෙනම් මමත් ඉන්නම්"

"ඉදියත් කමක් නෑ. ඒත් මල්ලි පොඩ්ඩක් ගිහින් බැලුවනම් තමා හොද. උන්ටය කියල කාත් කවුරුත් නැති එකේ පොඩ්ඩක් හොයල බලන්න එපැයි"

"කාත් කවුරුත් නැත්තෙ මොකෝ ඔය හැමවෙලේම හත් අට දෙනෙක් එන්න එයා බලන්න"

"තමුසෙට යන්න ඕනද? නැද්ද?"

අක්කා ඇසුවේ තීරණාත්මකවය. ඒ මොකෝ??

"හ්ම්ම් හ්ම්ම් යන්නම්කො එහෙනම්"

"මතක ඇතුව ඒකිට කන්න මොනව හරි ඇරන් ගිහින් කවනවා. බලනව දැන් ඒකිගෙ හැටි"

"හ්ම්ම්ම් මේ අක්කේ???"

"මොකෝ ඒ පාර?"

"මේ රුපියල් දෙසීයක් විතර?"

"මන් අම්මගෙන් ඉල්ලල දෙන්නම්"

"හ්ම්ම් මා ලග සල්ලි නෑ ඒකයි"

"හරි හරි ඉතිං. හැබැයි ඒකිට කියන්න ඕන තමුසෙත් ඒකි හන්ද ගොඩක් දුක් වෙනව කියල. නැත්නම් ඕකි සනීප වෙන්නෙ නෑ"

"හෑ ඒ මොකෝ"

"නෑ නෑ මං කිවෙ ඒකිට සනීප වෙන්නවත් ඕනකමක් නෑ"

"හ්ම්ම් හ්ම්ම් කියන්නම්කො"

ආශ්චර්ය යනු මේවාය! 

*****************************

සවස පහ වෙන්නට පැය බාගෙකුත් තිබියදී මම නිවසින් පිට වීමි. තනියම යන එක හොදය. තවත් එකෙක් එක්ක ගියා නම් කිසිවක් කරන්නට නොහැක. කෙසේ උවත් උත්පලාට සිදුවූ දේ පිළිබදව බසයේ යන අතරමගදිත් මම කල්පනා කලෙමි. 

රෝහල් පරිශ්‍රයට මා පැමිණෙන විට එතරම් පරක්කු නැත. උත්පලාද වාසනාඅකට මෙන් නිදාගෙන සිටියේ නැත. ඇගේ අම්මා නම් අසල පුටුවක නිදිකිරමින් සිටියාය. මා එනවිට ඇයට මොනවාදෝ ගත්තා මතකය. අක්කාගේ නියමයන් වූ එම ආහාර අතර මගෙන් වියදම් වූ රුපියල් දෙතුන්සීයක්ද තිබෙන්නට ඇත. ඒ ඈ වෙනුවෙන් මම මිලදීගත් අලි චොක්ලට් බාර් එක සදහාය. මම ඈ අසලට යන්නටත් මත්තෙන් මලානික සිනහවක් ඇගේමුහුණෙන් මතුවිය.

"ආ මේ දසිත් පුතානෙ, කෝ ලක්ශිකා දූ?"

"අක්ක ගෙදර නැන්දෙ, හෙට විබාගයක් කියල නැවතුනා"

"එහෙමද? අනේ පුතේ පොඩ්ඩක් ඉන්නවද මෙතන මම කවුරු හරි එනකම් හිටියෙ"

"ඇයි නැන්දෙ මොනව හරි ඕන නම් කියන්න මම ගෙනැත් දෙන්නම්"

"අනේ ඕන නෑ පුතේ, මම යන්නම්. මම දවල්ට කාලත් නෑ තාම, පුලුවන්ද පොඩ්ඩක් ඉන්න මම එනකම්"

"හරි නැන්දෙ ඉන්නම්කො"

ඇත්තෙන්ම උත්පලාටත් වඩා ඇගේ අම්මා විඩාපත්ය. සිහිත්න් දුක් විදී.

ඇගේ අම්මා ගිය පසු උත්පලා මා දෙස බැලුවාය. මම අතේ තිබූ පාර්සලය අසලින් තැබීමි. 

"මොනවද දසිත් මේ උස්සන් ආවෙ?"

ඈ ඇසුවේ මදක් නුරුස්සන් ස්වරයෙනි.

"ඔයාට කවන්න කියල අක්ක දුන්න ලිස්ට් එක තමා"

"හ්ම්ම්"

"මොකෝ නිකම්? අප්සෙට් එකෙන් වගේ"

"මොකුත් නෑ"

මොකක් හෝ අවුලකි. මොකකට හෝ ඈ බයෙන් සිටිනවා විය හැක. 

තවත් මොහොතකින් කව්දෝ හෙදියක් මොකක්දෝ දෙයක් තබාගත් බන්දේසියක් රැගෙන පැමිණියාය. එහි තිබුනේ අලුත් කැනියුලාවකි. නෝසේ නම් එන්නත් විදීමේ පහසුව සදහා රෝගීන්ගේ රදවන උපකරණයකි. මළා!

ඔව්! දැන් මට හේතුව සිතාගත් හැක. දින තුනක් හෝ හතරකින් එම උපකරණ මාරු කෙරේ. උත්පලාගේ බියට හේතුව මෙයය.

"කෝ මල්ලි පොඩ්ඩක් අනිත් පැත්තට යන්න"

හෙදි සොයුරිය කීවාය. මම අනිත් පැත්තෙන් උත්පලාට ළං වීමි. උත්පලා මා දෙස බැලුවාය. පව්! 

හෙදිය ඇගේ අතෙහි වූ පැරණි උපකරනය ඉවත් කලාය. ඇත්තෙන්ම එය ඈට රිදෙන්නට ඇත. තවමත් යටි තොල සපාගෙන දෑස් පියා සිටිනෙ උත්පලා කෙරෙහි මගෙ සිතේ අනුකම්පාවක් හටගත්තේ නිතැනිණි. මම ඇගේ අතින් අල්ලා ගතිමි. ඈ දෑස් විවර කලාය. කදුලු බිදු දෙකක් ඇස් දෙකේ දග කරයි.

ඇගේ අත්ල මගේ අත්ල වටා ගියේය. ටිකෙන් ටික ඇගේ අත තද වනු මට දැනෙද්දී හෙදි සොයුරිය ඇගේ රාජකාරි අවසන් කොට පිටත් වූවාය. ඇගේ අතද සෙමින් ලිහිල්ව අතහැරිනි.

"උත්පලා"

"ම්ම්ම්ම්"

මම සුසුමක් හෙළීමි. 

"දැන් ඉක්මනට සනීප වෙන්න"

"හ්ම්ම්ම්"

"නැත්නම් ඔයා විදින දුක් ඔයිට වඩා අපිට දැනේවි"

ඇගේ කදුලු ප්‍රි දෙනෙත් මා දෙස යොමු විණි. 

"ඇයි ඒ?"

ඇගේ දගකාර හඩ මතුවනු ඇසී මම ඈ දෙස බැලීමි.

"මොකද මම ගොඩක් ඔයා ගැන දුක් වෙන හන්දා"

ඇය නැවතත් "ඒ මොකදැයි" නොඇසුවාය. 

"කියන්න, ඉක්මනට සනීප වෙනව නේද?"

"ඔයා කැමති එහෙමනම්, ම්ම්ම්ම්ම්ම් ඔව්! එහෙම වේවි!"

සුපුරුදු කෙළිලොල් හඩින් ඈ කීවාය. මොහොතකට කලින් කදුලු පිරී තිබූ ඇගේ දෑස සතුටින් ඉපිළෙමින් තිබුණි. අසාමාන්යය!

මතක තබා ගන්න යම් දිනක ඔබ නිසා යම් කෙල්ලකගේ දෑස් සතුටින් දිළිසේ නම් කවදා හෝ ඈ ඔබේම වන්නේය! 

--------------------------------------------------------------------------------
මම - 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------